O Pendolino-Capítulo 4

" O PENDOLINO " (1999)

Unha novela ambientada no tren de alta velocidade Oporto-Ferrol
Por Enrique Vázquez-Pita

Borrador da historia orixinal

Ver Capítulo I / Ver Capítulo II / Ver Capítulo III


CAPÍTULO IV

De fondo, soaba un fío musical con música de jazz clásica. Recoñecín a suite Bergamasque-Clair de Lune de Debussy. Aquela peza de piano sempre me conmovera, quizás porque tiña relación con meu estado de ánimo nostálxico.

-O nosa casa era frecuentada polos novos funcionarios que chegaban á cidade. Foi unha época bonita pero nin me acostumei a Macao nin a Angola. África sempre foi allea para min. A calor, as comidas... O que máis me sorprendía era o vento cálido das tardes, nas postas. E o silencio.

-Eu tamén gardo boas lembranzas de Angola. Durante uns anos aquel foi o meu lugar. Eu ainda era mozo. E de todo aquelo xa non queda nada.

Nese intre sonou unha campanilla e abreu as portas eléctricas un mozo, un inmigrante, cun carrito de aperitivos: patacas, refrescos, froitos secos e a mascota do Pendolino, un pequelo galo chamado Gallaecio cunha camiseta cun singular arco da vella: verde, vermella, branco, azul e amarelo. O diseñador cavilara en todolos detalles.

-Que mascota máis horrible-afirmou a moza de ollos azuis xelados.

-Ós nenos góstalles. En realidade, gostalles calqueira animaliño. Se puxeran de mascota un loro ou un can palleiro, gostaríalles igual. Calqueira cousa lles interesa- explicou o home de sorriso, que mercou varias larpeiradas.

-E vostede, o noso amigo español, ¿non mercou o galo de Barcelos ou o viño de Porto?

-Pois depende. Eu andolle mal de cartos para mercar souvenirs.

-Non poderá dicir iso posto que non repara en coller o Pendolino, moito máis caro que o tren eurorrexional que vai pola costa.

-Sí, é certo. Pero é un gasto necesario. Non é o mesmo tardar tres horas en autocar que hora e media en tren. A velocidade compensa.

-Eu non entendo como se gastaron tantos cartos neste tren cando había outras prioridades.

-Supoño que agora está máis perto. Por exemplo, hai dez anos, era impensable ir a Porto e voltar no mesmo día desde o Norte.

-Pero abriron as autoestradas.

A cativa de ollos color Azul Ártico interviu na conversa.

-Eu traballo de bibliotecaria na Fundación Pessoa, en Ferrol. O centro abriuse hai uns anos e dábame preguiza ir os fins de semana ata Porto. Agora, vou e volto co bono mensual. Compensa, incluso facendo o transbordo en Betanzos. Apenas son uns minutos de espera.

-E nunca pensou en facer vida en Ferrol?

-Pois, pode que nun futuro. Pero a miña vida segue en Porto, nunha quinta do Douro. A dona e o home do sorriso amosaronse interesados. -É vostede das familias da Ribeira?

-Non, os meus parentes son de Boa Vista pero agora visito a un amigo dos Gonçalves. Aquelo de "amigo" non soaba moi ben. Sentín unha doenza no corazón.

-Os herdeiros das adegas Virxe do Douro?- preguntou o doutor Camoes, chiscando un ollo á dona.

- Unha das ramas da familia, dos que regresaron do Brasil hai uns anos. Trabei moita amistade cun dos fillos.

-Ouvin dicir que seica as cousas non lles van moi ben agora.

-Eu non lle sabería dicir- replicou a moza con prudencia.

Xa se sabe o que pasa. Vas nun tren, falas de máis, o rumor se extende e logo perdes unha amistade. Polo menos, Ollos Azuis Esquivos sabía ser fidel as súas amistades. O doutor Camoes explicou o motivo da súa viaxe.

-Eu tamén vou a Ferrol a mercar propiedades. Axudo a un amigo meu a seleccionar as mellores casas no Norte para restaurar e vender. Viaxo moito pola costa e nas zonas de praia. É unha comarca moi tranquila, alonxado do turismo e con boas comunicacións. Se vostede traballa na Fundación Pessoa podereime pasar por alí e invitala a un café. Ou tal vez poidamos xantar nun restaurante de confianza na praia de Doniños.

Demo de vello, xa estaba a invitar a Ollos Bonitos a unha cena romántica. Non me podía quedar de brazos cruzados. Aqueles ollos eran unha obsesión.

-En Ferrol hai moita vida social, no clube de campo, de golf. Se me permite, se cadra, un fin de semana eu poda levala a coñecer esos sitios e é posible que xoguemos uns sets de tenis.

A resposta non poido ser máis xélidamente diplomática:

-Non quixera abusar da confianza do meu amigo español. Tal vez máis adiante.

O tren pasaba a gran velocidade polos viñedos, perto da autoestrada. Era divertido ver como os coches ían a paso de tartaruga e nós case voábamos deixando atrás árbores, postes, as proteccións e os travesaños dos raís. Agora o Pendolino acadaba a súa velocidade punta, de 300 kilómetros por hora, antes de frenar para cruzar a ponte do Miño.

O doutor Camoes continuou coa súa historia.

-O tren comeza a ir máis amodo. Debe ser que andamos perto de Valença. Case se ve desde aquí o outeiro da fortaleza.

E alí víase o laberinto de murallas e fortíns. O Pendolino descendeu ata os 125 kilómetros por hora para atravesala ponte do Miño. O espectáculo era grandioso. Vianse ó lonxe os arenais, as illas e a construcción dunha nova ponte da vía rápida entre Caminha e A Guarda e Baiona, obra que despois da crise botaba andar. Antes non era posíble, pero a ponte do Pendolino estaba levantada nunha beira do río desde a que se podía albiscar a desembocadura.

-Eu estiven traballando hai uns anos no centro social de Valença. Foron uns anos bonitos e tristes; e Ollos Xelados dixo esto último con mágoa e cun sorriso amargo.

Supoño que cada un de nós leva dentro algunha historia que non lle saiu ben. Unha espiña sobre a que non me atrevín a preguntar. Os outros compañeiros de viaxe tampouco indagaron. As augas do Miño estaban máis oscuras do que as lembraba. Podía ser polo día, que chovía sen parar, a grandes chouzos. Consultei o reloxio e o mapa do horarios e comprobei que cumpriamos o itinerario ó minuto. O home do sorriso continua a conversa.

-E qué lle trae a Galiza, miña amiga?; referíndose a dona aristocrática. -Busco unha vila de veraneo na praia. Vostede, amigo Camoes, me pode axudar. Sabe que o meu tio Joao enfermou do pulmón e necesita moita tranquilidade.

-Para iso, o mellor son as illas Açores. E o seu tío, que é rico, ainda podería facer algunas operacións financieiras nos bancos do lugar e libre de impostos. O doutor Camoes riou o seu propio chiste, e a amiga lle reprendeu.

-E o noso amigo español -dirindoxeme a min-, non nos vai contar a súa historia? É un lurpias que fai falar aos máis e el, o moi cuco, cala coma un peto.

Eu fixen un pouco de silencio para lembrar e rememorar aqueles tempos.