O Pendolino-Capítulo 1 (1999)

" O PENDOLINO " (1999)

Unha novela ambientada no tren de alta velocidade Oporto-Ferrol
Por Enrique Vázquez-Pita

Borrador da historia orixinal

CAPÍTULO I

ESTACIÓN DE OPORTO

"To, to, sí". Un home alto e fraco, sorrinte, saía a présa da sala. "Tó, aquí non podo falar. Ligo con vostede nun minuto. Obrigado", contestaba éste polo teléfono móbil mentras pechaba a porta. No derradeiro acto de Tosca, a heroína Margarita tirase polo balcón para evitar ser prendida polo xefe da garda, que mandou fusilar ó seu amado. Era unha cuestión de alta fidelidade. A música entón sube ata as estrelas, sonan as trompetas e o público solta unhas bágoas polo desenlace dramático. Por iso, voltei á Casa de Música, en Boa Vista, perto do Douro, na zona moderna de Porto.

O Metro deixarame a carón, despóis de enlazar na estación Central, na avenida dos Aliados. Aquela ópera sempre me conmoveu e agora tiña a oportunidade de reencontrarme con aquelas personaxes. Tentara convencer a Emma, pero ela, sempre tan práctica, preferira tomar o Pendolino cara Santiago, ou sabe onde. Creo que aquelo estaba acabado. Agora sentíame só e escoitaba os últimos coros de Tosca. Puccini era sen dúbida o mellor. O auditorio apladeu, púxose en pé, algúns visiblemente emocionados. Non me arrepentin de mercar as entradas por Internet, desde o móbil. Sorte para min que ainda sobraban butacas nas primeiras filas. Entón foi cando coñecin á bibliotecaria.

Ela estaba o meu lado e me pediu un pano de papel, visiblemente afectada polo tráxico final de Tosca. Os seus ollos azuis estaban vermellos polas bágoas. Dinllo sen prestar atención e continuei a bater as palmas. O sair, aquela moza que tiña á beira comentou que fora a mellor interpretación que escoitara. Asentín, sen moito interese e sain ós corredores a tomalo aire. Ollei para ela de novo e me chamaron a atención os seus ollos azuis xelo, tan fríos e húmidos polas bagoas do concerto. Non pensei máis no asunto.

Ainda era cedo, e desde Boa Vista vianse as luces da cidade reflexadas na ponte e no río. Ollei para o ceo, para buscar o Dragón, pero estaba nuboso. Só se apreciaba o centileo de Venus e o pálido reflexo da lúa nas nubes. Voltaba a chover e unha pinga de auga deume no naris. Regresei á parada de Metro. O vixilante xa marchara e vin como uns rapaces saltaban o control. Ó chegar á plataforma xa aparecía o tren e tomei a liña 1 ata o barrio vello. Dun salto entrei no vagón, antes de que as portas aumáticas pecharan.

Caín rendido no primeiro asento que vin e apoiei o cóbado entre a barandilla e a cabeza. Por un momento, pechei os ollos. No vagón case valeiro voltei a me atopar con aquela afeizoada á música. A melómana me viu e saudoume distraidamente. Era xa de noite e só había uns inmigrantes que voltaban do traballo, un matrimonio maior e algúns adolescentes que saían de festa. Fumaban, rían e falaban das súas cousas. Pouco a pouco, pasabamos as paradas, case valeiras.

A rapaza ergueuse, puxose a chaqueta para abrigarse e pulsou o botón de apertura. Nin siqueira mirou para se despedir. Ata agora nin me fixara na súa boa figura. Tiña o pelo rizo negro e longo, e vestía longas faldas e chaqueta. Parecía boa chica, metida en libros e música clásica. E seguramente levaría no seu corazón unha historia de amor e desamor, e a alma rota. Os ollos nunca enganan. E aqueles ollos azuis eran moi frios, como se hai tempo perderan a ilusión. No meu interior sonou coma un eco aquela música de Tosca.

E voltei a pensar en Emma, a inxeñeira, dona Perfecta. Ela insistira en viaxar naqueles días festivos ata Braga, a estudiar uns vellos vestixios románs do século IV e unha calzada per loca maritima na serra do Gêres. Menos mal que logo convencina para pasalo resto do día en Porto. Un paseo polas adegas e as quintas do río Douro, a ponte de ferro e a vila restaurada. Chegamos axiña no Pendolino, no tren de marca italiana que unía as principais vilas da eurorrexión. Emma prefería conducir por autopista pero tiña o coche no taller. Sempre ás presas.

O vagón do Metropolitano chegou á plataforma e saín ás presas ata Bairro Vello. Metinme nun local de ambiente e pedin algo de beber. Observaba como unhas mulleres xoves falaban con mariñeiros nos asentos ou bailaban con vellos. A decadencia do Bairro Vello seguía alí, nos seus derradeiros reductos e na roupa nos balcóns. Probei a sair e chamar polo móbil a Emma, pero non contestaba. Polo menos podía avisar para saber se chegara ben. Pero era ela tan independiente e autosuficiente que estaba farta de que a controlara. Bueno, foi ela quen insistiu en percorrer aquela vía romana que chegaba ata Braga.

Camiñei con eses pensamentos ata o hostal. Desde a ventana podianse ver as luces das adegas de Sandeman, os nenos aparcaches pedindo esmola, as barras americanas e as sombras no mar dalgunhas góndolas.

Despertei axiña no hostal da avenida dos Aliados e tomei unhas torradas con manteiga no comedor e un zume de laranxa. Sentiame só, alí, sen nadie perto. Foi un almorzo triste e rápido. Saín cara a parada de Metro, no interior da estación ferroviaria. Desde alí tomaría ó enlace cara a nova estación do Pendolino, o tren de alta velocidade. En 50 minutos estaría en Vigo e en media hora máis chegaría a Santiago. Alí, o Pendolino seguía ata A Coruña e había xente que debía facer un transbordo ata Ferrol na nova estación das aforas. Ainda lembraba cando, de estudante, tiña que facer a mesma distancia en seis horas ou máis.

Ó sair do hostal tropecei cunha morea de xente, moi dinámica e emprendedora, xente de negocios que tiña moita presa. Sumeime a aquela corrente cara a plataforma do Metro. Ainda me quedaban uns billetes do bono de transporte e gardeinos porque a Porto sempre se volta. Cada vez máis. Corrín polos túneis das plataformas na procura da línea 2 que me levaría ata á Nova Estación. Os tubos de neón e os carteis me mareaban un pouco, así como os vendedores de tabaco, os titulares dos xornais dos quioscos e os inmigrantes que barrían o chan. Había moito ruido e actividade. Por sorte non levaba equipaxe, só un deses macutos que agora están tan de moda.

Escoitei o ruido do Metro e saltei varias escaleiras a paso lixeiro e ainda houben de botar unha carreira ata tomar a tempo o vagón sempre atestado de xente seria e ocupada. Fun prestando atención as sinais, faltaban ainda varias estacións. Unha vez tomei alento puiden observar ó resto dos viaxeiros, a maioria traballadores e estudiantes. Hai uns anos diría que aquelo era Londres. Nun dos asentos, unha executiva rifaba por móbil cun empregado a través da videoconferencia.

O problema era o precio dunhas moquetas dun piso. A muller regateaba mentras anotaba nun muestrario. Pegados a min, tres mozos xogaban co último videoxogo en rede e, perto, un inmigrante vía unha película de acción nun DVD portátil. E algo máis adiante, un vello lía o xornal como se nada cambiara. Algúns, entre os que me atopaba, aínda daban cabezadas de sono. Pese a ter rifado con Emma, durmira toda a noite como un anxo. Sinxelamente, dabame todo igual. Xa estaba farto dos seus caprichos e non ía tolear máis polas súas lerias. Cada un polo seu lado e punto.

A estación Nova quedaba de camiño do aeroporto Sá Carneiro e do porto de Leixoes. Estaba todo moi ben pensado. Baixabas do avión e collías o tren Pendolino cara Lisboa, a hora e cuarto. A outra posibilidade era Braga, Vigo, Santiago e as outras cidades do Norte. En Vigo, había a posibilidade de facer o transbordo para Madrid ou París pero, na miña opinión, non pagabala pena. O avión ainda tiña ventaxas nas distancias longas. Din que en Francia e Alemania xa traballaban nun novo sistema por superconducción polo que os trens podían facer distancias continentais nun tempo rídiculo. Falabase de conectar París e Berlín en hora e media, ou algo así.
Pero esto ainda estaba por vir e, daseguro, nós non o iamos ter ata 30 anos despois ou máis.

O Metro xa saía en superficie e percorría a costa exterior do Douro, deixando atrás Leixoes cara o Saá Carneiro. Os avións apenas podían verse porque era un día de néboa. Nuns minutos estaría na Nova Estación, de onde partían os Pendolinos. Moita xente dicía que fora un erro construir unha estación de alta velocidade fora do centro, a diferencia do Eurostar de Londres (na Waterloo Station), o TGV no centro de París ou o AVE en Atocha de Madrid. Pero, os técnicos aseguraban que así conseguían viaxeiros do aeroporto en vós internacionais. Dúas horas en Pendolino ata as mesmas taquillas de facturación do aeroporto. Para facer parada no centro, os técnicos reformaban a estación Vella, nun intercambiador perto do aerporto. Pero aínda estaba en construcción

O convoi da CP, agora tren de Cercanías, entrou na estación Nova dos Caminhos de Ferro Portugueses. Os viaxeiros cargados de maletas buscaron un carrito rápido e continuaron a toda presa, seguindo as sinais, ata a terminal do Pendolino. Non era difícil equivocarse, unha máquina ía para o Norte, outra para o Leste e a outra para o Sul. Por iso, ás plataformas nomeábanse cas iniciais N, L e S. A próxima saída era dentro de vinte minutos, así que ainda me deu tempo a admirar a arquitectura da nova terminal, acristalada, de cor branca e alta como un tempo gótico. Semellaba como se estivesemos dentro do bandullo dunha balea, na que os pilares curvados semellaban as costillas dese imaxinario mamífero. Inxeñería sueca, sen dúbida.

Voltaba a chover e as pingas de auga crepitaban nos cristais. Nas paredes non faltaban os azulexos azuis, fieis a tradición marítima dos almirantes. Había cousas que nunca cambiaban. Acudín rápido á taquilla para recoller o billete que mercara onte por Internet. En realidade, xa coñecía o número da miña plaza, e no caso dunha urxencia podería ir directamente ó tren. E se fora sen billete, sempre podería mercar un tique nas terminais de pago do interior. Pero hoxe ía con tempo. Mentras, tatareaba un preludio de Chopin, creo que Gotas de Auga, que soaba no fío musical da Estación. Logo cambiaron a un fado versionado polos novos grupos da Nova Ola, que realmente estaba moi conseguido.