O Pendolino-Capítulo 3

" O PENDOLINO " (1999)

Unha novela ambientada no tren de alta velocidade Oporto-Ferrol

Por Enrique Vázquez-Pita

Borrador da historia orixinal

CAPÍTULO III

Os pasaxeiros do Pendolino entablaron conversa.

-Macao. Eu tiña unha pequena casa antes da cesión a China. Foi pouco antes de nos vir de Angola. Cómo quedou aquel país!

-Todo quedou como quedou. Sangue, violencia e guerras civís cando nos fumos. Polo menos, con nós había certo orde.- o vello parou, tomou aire e como quen recorda algo, continou resignado repasando toda unha vida nuns minutos- Pero naquela época había que descolonizar, e iso que fumos os derradeiros. Pero, segue, amiga. ¿Desde cando non nos vemos?

-Ben poidera ser desde o cabo de ano do inxenieiro Olivença, ¿decataste? Eu ainda estaba na embaixada cando ocurriu.

-Ben certo é que tiveches unha vida, María, con moitos avatares.

-Vivin épocas felices e tamén a desgracia. Pero hai que esquecer porque así e a lei de vida.

-Así é. Dicías que tiñas unha pequena casa en Macao. Moi poucos querían voltar alí.

-Si, home, por un ou dos anos, sempre había funcionarios dispostos ó ascenso. Na embaixada sempre atopabas xente.

A conversa continuaba e a parella falaba dos seus vellos tempos das colonias. Por non escoitalos, estaba por enchufar uns cascos e as novas gafas virtuais para navegar por Internet. Pero, ainda era moi cedo e casi prefería botar unha cabezada. Entón foi cando a vin. Sí, agora sei que era ela. Como si o seu perfume anticipase a súa chegada. E como se os fotóns que reflexaba a súa ollada viñeran canda min. E o tren iniciou a marcha, primeiro lenta, mentras saiamos da estación e logo comezou a acelerar, tanto como o pulso do meu corazón porque vía que a Ollada Azul viña canda nós, arrastrando tras si unha pequena maleta de rodas.

O monitor do compartimento marcaba a velocidade do convoi, xa sobrapasa os 150 kilómetros por hora e seguía medrando o contador. Subía a 160 e logo 170, e os postes desaparecían, todo desaparecía. Pero estou ben seguro que o meu pulso ainda ía máis rápido. A cativa de ollos azuis achegouse ata nós e díxolle á señora aristocrática que ese era o seu sitio. Pero o home de sorriso interviu e lle pidiu se aceptaba cambiar o sitio. Estaba claro que a muller de ollos azuis asentiría por cortesía.

Pero entón intervin eu cun torpe portugués porque unha casualidade deste tipo non pasa tódolos días:
-Se me permite, o sitio o meu lado está libre.

A cativa sorriu sorprendida.

-Pero si é o meu amigo da Casa da Música. Agora o recoñezo- replicou sorprendida nun portugués correcto.

- Vexo que as bágoas ocultaban unha bonita ollada- respondinlle o mellor que puiden.

Debin de meter a pata, porque inmediatamente dirixiuse á señora de Macao e dixo: "Por favor, cal é a súa praza?". "É a 52", contestou a muller.

Pero o home de sorriso interviu:
-Quedese con nosco e o noso amigo español. Estábamos a punto de escoitar a historia de María de Braganza en Macao-, afirmou o cabaleiro luso.

Eu tamén sorrín con boa cara.

A cativa de ollos como o mar xelado asentiu. "Bueno, oigamos esa historia. Gostanme as historias", engadiu.

-Abofé, eu cheguei a Macao, ¿lembrase doutor Camoes? nos derradeiros anos dos 90.

-Sí, vosté xa vivira en Angola.

-Angola, qué traxedia. Nunca pasei tanto medo. Tantos anos perdidos. ¿Sabia vostede que o meu home tiña unha granxa en Tonga?

-Pero el non traballaba alí.

-Non, pero supervisaba a explotación. O meu home era secretario do embaixador, o inxenieiro Pereira.

-Lembro ben, tivo unha vida moi activa. E logo ainda estivo en Mozambique, uns anos. Alí xa lle perdín a pista. Pero vostede falaba de Macao.

-Sí, Macao. Como lembro aquelas rúas de cores!. Todalas semanas tomaba o transbordador para Honk-Kong, que xa pasara a ser cidade chinesa.

-E cómo estaba aquelo?

-Mellor que Macao. Non me gustaba Honk-Kong porque estaba cheon de autopistas. Sabía que había tres niveis nas rúas; e os peatóns camiñaban pola plataforma máis elevada? Macao, xa sabe, a decadencia. Ainda que nos últimos anos había moita actividade. Había moita inversión nos Casinos e nas salas de xogo. Moitos dos nosos amigos fixeron fortunas. Outros eran funcionarios que desexaban pasar uns anos e logo ascender de regreso a Lisboa. E que aquelo eran outra cultura.

O doutor Camoes suspirou.

-A vella grandeça. E xa non nos queda nada-, afirmou.

O Pendolino achegabase a Braga. Ainda non pasaran dez minutos e o tren acadara a súa velocidade punta de 250 kilómetros por hora. Agora comezaba a frear. Uns cativos paseaban en bici polo campo e nos facían cortes de manga ou saudaban. En fraccións de segundos, desapareceron, como se esvarecían as proteccións metálicas, os postes eléctricos e os árbores, que se vían borrosos. Só perduraba a paixase, sempre a paixase de eucaliptos de verde escuro e as casas brancas.

Perto xa se divisaba Braga, derradeira parada antes de Vigo.

Era unha mágoa que o Pendolino non percorrera a línea de costa. Botaba de menos aquel océano bravo e as praias salvaxes da Costa Verde. Moitas veces soñara con alugar unha casa de verano naquela costa de ondas bravas e dunas.

-Macao. Nunca estiven afeito a aquela vida. A nosa casa estaba perto da zona residencial das embaixadas. Era un lugar agradable e a vida resultaba doada.

-Pero sei ben que a sua familia sufriu moito- apuntou o doutor Camoes, con tacto.

-Foron tempos moi difíciles, e ben o sabe vostede despois do que lle pasou a súa filla. O sorriso do doutor Camoes tornouse triste.

A moza de ollos azuis, que seguira con atención a conversa, interviu:

-Non puiden evitar escoitar a súa conversa- e trala cortesía, engadiu- Permitanme que me presente; son María Pontes.

O resto dos pasaxeiros saudaron corteses. O doutor Camoes deulle pé cun pequeno sorriso para que continuase:

-Supoño que esa foi unha época que eu non vivin e da que agora teñen morriña.

-Eran outros tempos- explicou o doutor Camoes.- Vostede é moi cativa para comprender o que significaba para o noso país aquelas terras que eran parte da nosa cultura. Eu nunca estiven en Macao pero traballei un tempo en Angola.

-A súa presencia foi moi agradecida en Tonga. Foron uns anos moi bós- interviu a señora.

Dende a xanela do Pendolino divisaronse as torres de varias igrexas principais.

-Mire, xa entramos en Braga. Apenas tardou uns minutos. Preguntome porque non construiron antes esta línea. Mesmo Francia e España a tenderon nos anos 80 e 90.

-Era un gasto moi grande naquela época. Despois de todo, tanto ten que se tarde unha hora que dúas entre Lisboa e Porto. Pero o custe era dobre.

O Pendolino cruzaba os campos de vides reducindo a súa velocidade. A estación de Braga estaba na bisbarra. Tiña varias plataformas. Os técnicos estudiaban facer unha conexión con Salamanca, pero aquelo parecía un despilfarro, tendo en conta que agora os viaxeiros podían facer transbordo na Estación Central de Vigo.

-Macao. Como lembro aqueles tempos. Esto xa non é como agora. Xa viu o que pasou cando entraron os países do Leste na Unión Europea. A milla filla menor traballa de funcionaria en Bruxelas e di que a cousa está moi difícil. Hai xente que xa fala nos corredores dunha guerra civil europea, como se fose algo que tivese que pasar si ou si.

-Deus non o queira. Xa tivemos dúas no século pasado.

- A xente parece que non escarmenta. As veces vou pasar un días con ela. Non se pode imaxinar o caro que está o aluguer nesta cidade.

Os pasaxeiros subían ó tren a presa. En dous minutos o Pendolino arrancaría a gran velocidade cara Vigo. Neste traxecto o convoi acadaba a súa velocidade punta de 300 kilómetros. Seino porque o escoitara unha vez no telexornal e me quedara gravado. A esta velocidade, en vinte minutos estaríamos en Vigo. Foi unha mágoa que se suprimiran as estacións de Valença e Tui, pero sempre habería a posibilidade de tomar un tren de cercanías desde Vigo. En realidade, había unha parada en O Porriño, porque era máis doado facer o enlace co tren de velocidade alta de Madrid.

Penso que no futuro, a estación de intercambio sería Ourense, con conexións directas a Santiago e Braga. Pero daquelo se falaba moito e non se facía nada. Eran moitos cartos. Por iso, moitos pasaxeiros apeabanse naquel nudo de comunicacións de O Porriño. Os demáis seguíamos ata Vigo, un ramal que seguía pola costa. Algúns trenes paraban en Pontevedra, pero a maioría seguían directos ata Santiago e A Coruña.

Por sorte, os transportes de cercanías melloraran moito nos últimos anos. Ainda recordo cando viaxar entre A Coruña e Vigo levaba ata dúas horas e cuarto naqueles TRD, cando agora se podía aforrar unha hora ou máis. Non entendo como viviramos na prehistoria tanto tempo.

A dona continuaba coa súa historia sobre Macao.