O Pendolino-Capítulo 2

"O PENDOLINO" (1999)

Unha novela ambientada no tren de alta velocidade Oporto-Ferrol
Por Enrique Vázquez-Pita
Borrador da historia orixinal

CAPÍTULO II

Naquel momento pareceume vela de novo. Alí, no fondo da plataforma S. Aquela era a rapaza da ópera, a das bágoas. Pero estaba moi lonxe e só acertaba ver unha melena rizada. Nin sequera lembraba o seu rostro. Podía ser calqueira. Sei que a súa mirada era azul, dun azul xelado como o a auga transparante do Ártico. Era o azul máis azul que vira. Non sabía se achegarme. ¡E qué lle ía dicir! Seica toleara. Os nosos camiños coincidiran nun punto e logo diverxeran ata perderse.

Era mellor non pensar máis e tirar para adiante. Agarrei o macuto e continuei cara a plataforma N. Alí estaba o Gran Dragón, coma eu lle chamaba porque aquela locomotora de alta velocidade tiña os faros como ollos do demo. Por dentro, os camarotes estaban decorados cunhas luces roxas que centileaban. Sen dúbida, influencia francesa. O revisor xa se achegaba para collelo billete.

Fóra chovía e as pingas de auga esvaraban pola cúpula acristalada. Ás veces, escoitabanse os ruidos dos avións que aterraban na terminal internacional de Sá Carneiro.
Normalmente, polo que me contaron, o Pendolino agardaba por viaxeiros do aeroporto que chegaban con demora. Isto non o facía o servicio directo de Lisboa, e menos o tren que viña de Sevilla, por Faro e o Algarve. Pero esa línea ainda levaba moito retraso.

Subín ao vagón co pequeno macuto ó lombo. Chegara con tempo e había moi pouca xente nas butacas. Tocarame asentos enfrentados con mesa, enfrente dun home xa entrado en anos. Por sorte, tiña a butaca da ventá. Ollei para o andén distraidamente... minto, buscaba á aquela rapaza de ollos extranxeiros. Pero Ollos Azuis xa non estaba na plataforma S, á que se accedía por un túnel. Mirei para o marcador, para o quiosco e para a gran pantalla conectada permanentemente a Internet.

O pasaxeiro sentado enfrente sorriume educadamente, cuns modales exquisitos que só podían vir dun portugués do Norte industrial. Ben poidera ser o dono dunha adega de Porto ou dunha quinta. Pero axiña me decatei de que o seu sorriso ía dirixido a unha muller que entraba no vagón. Os dous saudaronse como vellos camaradas e o cabaleiro fixo un ademán para que se sentase.

-Pode que o sillón esté ocupado, doutor Camoes-, dixo a viaxeira cun tono tan elegante que revelaba a súa procedencia aristocrática.

-Seguro que o seu ocupante, cando veña, o entenderá-, afirmou o home de pelo gris cun sorriso xentil.

Eu seguín ollando á estación. Un revisor corría pola nosa plataforma e cun teléfono móbil facía indicacións ós maquinistas. Os últimos pasaxeiros corrían a toda presa mentras un garda bigotudo da GNR berraba ós empleados.

Eu botei unha ollada á cativa de ollos das Augas do Ártico máis xa non estaba. Esvarecerase, como se fose un espiritu benigno, unha meiga boa, que me fora a despedir, que me acompañaba na miña estancia en Porto. Espero que isto non fora ningunha premonición nin que o Pendolino descarrilase na nova ponte internacional de Valença e logo me tivesen que recoñecer polo reloxio, entre restos de ferruxe. Toquei a mesa e voltei a prestar atención a conversa do vello do sorriso e a dona de importante familia.