(1) Río do Esquecemento (Acto I / Escena I) 2001

O RIO DO ESQUECEMENTO

Autor: E.V.Pita

ACTO I

ESCENA I (optativa)

INTRODUCCIÓN: O BARQUEIRO

Treboada. Luces vermellas é néboa espesa. No medio da plaza un BARQUEIRO (cunha longa capa negra que lle cubre o rostro) rema para atravesar un pantano. Un LEXIONARIO ROMANO e un VELLO CEGO cuberto cunha capa e cun caxato observan o fenómeno.

LEXIONARIO MARCO - É moi extraño pero pareceme ver, entre a néboa, a un barqueiro que atravesa o pantano da lagoa.
VELLO CEGO- ¿Acaso non sabes que son cego, amigo Marco? Descríbeme mellor ese fenómeno extraño que ves cos teus ollos. Eu tamén sinto a presencia dese espíritu maligno.
LEXIONARIO MARCO- ¿Queres dicir, vello Antioco, que é o diaño quen navega pola lagoa?
VELLO CEGO - Non é o demo senon un espíritu do alén. Os pagáns romanos chamabánlle Caronte, o barqueiro do río Lethes que trouxo a desgracia a Viriato cando foi traicionado e ós guerreiros ártabros que foron derrotados polas lexións. E tamén lle anunciou a morte ós propios romanos cando, ó mando de Brutus Decimo Xunio, ousaron cruzar ó río do Esquecemento.
LEXIONARIO MARCO- ¿Tan malos presaxios anuncia ese espectro?
VELLO CEGO- Por desgracia, esa pantasma só aparece cando chega a morte e a catástrofe. O barqueiro anda á procura dos mortos para conducilos ó outro lado do río Lethes, no reino dos infernos.
IDACIO –con túnica de monxe ó estilo de San Agustín- súmase á escena.
IDACIO- Deus nos libre destas supersticións de cegos pagáns, das que xa nos advirtiron Orosio e Agustín de Hipona.
VELLO- Idacio, recoñezo a túa voz. Tantos anos aprendendo relixión en Costantinopla e nos Santos Lugares e logo esqueces as tradicións do pobo. Mais, benvido sexas á terra dos teus antergos.
IDACIO- A lectura da vida de San Martiño abriume os ollos e o corazón para distinguir a única verdade das supersticións e a maxia. Esas lendas que contas son cousa dos pagáns celtas a carón da lareira durante as treboadas ou lle rinden tributos os espíritus das fontes e as fragas. Eso que dis vello Antíoco semellan historias de maxia e bruxas como as que propagan os seguidores do mago Prisciliano.
VELLO- Nesta terra son moitos os que pensan que o mundo é imperfecto e que o creador fixo unha mala copia. Ti desprecias a sabiduría dos pagáns que foi transmitida de pais a fillos e de fillos a netos e de netos a bisnetos. Os antigos coñecían os perigos que axexaban tras do río Limia e destes pantanos e pedían protección ás árbores e ás ninfas das fontes. Había un equilibrio entre o ben e o mal.
IDACIO- É certo que o fin do mundo está próximo, como anunciou o noso Señor e diso ninguén ten dúbida, agás os moitos pagáns que viven no monte como feras e bestas bravas sin coñecer a mensaxe. E ti falas como un deses agoreiros tolos, un menciñeiro das covas ou un bruxo que ainda le nas visceras dos animais como facían os adiviños pagáns.
VELLO CEGO – O río e a lagoa están cheos de espíritus e de ninfas que lavan os seus cabelos de ouro na fonte. Estas augas levan moita historia.